KARAMAN
Rüzgarin hangi yönde estiğini bile bilmediğim bir yerdeyim,
Kendi sınırlarımda,
Kendimden çok uzaklarda...
Yine hasret kokuyor hava,
Yine vuslatın umudu içimde.
Ve yine bir ateş düşüyor içime,
Susuyorum...
Özlemedim deyip susuyorum.
Sonra gözlerimi kaçırıyorum.
Sözlemedim deyip susuyorum..
aslında sadece yalan söylüyorum.
Öyle özledimki Karaman,ı özledim demeye dilim varmıyor,
İki kelime çıksa ağzımdan,
Gözyaşlarım birtürlü dinmek bilmiyor.
Adını duyunca gözlerim dolsada,
Özledim demeye dilim varmıyor,
Gurbet kuşu daldan dala konsada,
Gönül başka şehre mesken kurmuyor...
Emine Göçer
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder