HAYATA YOLCULUK

HAYATA YOLCULUK

Adam arabayı sürüyordu,
Kadın yanında oturuyordu adamın,
Adam ışık yandı mı
Diye soruyordu,
Kadın arkasına bakıyordu camın
Hayatın bütün yükünü sırtlayıp,
Öylece gidiyorlardı yolun bir şeridinde,
Çocuklar arka koltuğa oturmuş,
Hayal kuruyorlardı kendilerince,
Bazen hızlı,
Bazen yavaş,
Gidiyorlardı hayat denen zorlu yolda,
Virajlar acıtsa da babanın canını,
Yılmıyordu!
Biliyordu ki hayat arkadaşı yanı başın da,
Derken aniden çıkan bir araç yıkıp yakıyor her şeyi,
Paramparça ediyor umutları,
Yerle bir ediyor hayalleri,
Ve taşıma sırası çocuklara geçiyor yükleri,
Küçücük omuzlar böylece tanışıyor hayatla,
Ama ne çare,
Bu sahne hayat adlı oyunun bir dramı,
Ayrılan anne ve babanın çocuğa yansıyan yanı,

EMİNE GÖÇER